ساعت 12 ظهر
مثل جاهلهای پامنار میاد تو با دو تا از نوچه هاش که بره وار پشت سرش راه میرن و میره تو نخ چهره ها. همه یه هو ساکت میشند و منتظر بهش خیره می مونند. اظطراب تو قیافه ها موج میزنه. بلند طوری که برتریش رو به رخ بکشه میگه همه منظم و مرتبند به جز... (با دقت بیشتری زل میزنه تو صورتها).. تو و یه خورده هم (مکث میکنه و میگرده دنبال قربانی بعدی)... یه خورده هم تو!
و بعد گیر میده به "تو" اولی. "تو" دومی یواشکی فلنگ رو میبنده.
-پاکش کن
-چی رو؟
-إإإإإإ دختر میگم پاکش کن
-من که چیزی رو صورتم نیست!
-منو رنگ میکنی دختر؟ من خودم آدم رنگ میکنم!!
یکی از نوچه ها از پشت سرش میگه: این همونی بود که صبح هم بهش تذکر دادیم (جای یه قربان بعد حرفهاش خیلی خالیه!!)
-باور کن همون صبحیه است. چیز دیگه ای نزدم. کهنه است!!!
-تازه است. من که کور نیستم
-کهنه است به خدا
-تازه است. با من یکی به دو نکن. میگم پاکش کن.
-باشه روژم رو پاک میکنم اما پنکیکم رو نه!!!! (به زور جلوی خنده ام رو میگیرم.)
-باشه پس تو حراست میبینمت. خانم... کارتش رو بگیر و اسمش رو یادداشت کن. حالا پاک میکنی یا نه؟
-سکوت...
-بیرون منتظرم.
-سکوت
چند دقیقه بعد...
و حالا همه منظم و مرتبند. نظم دوباره حکمفرما شده.
ساعت 12:15
اینجا دانشگاه
دامون جان سلام ... مرسی از نظر دقیق و فنی و قشنگت .. خیلی خوشم اومد چون از معدود نظراتی بود که از زاویه دید تخصصی و علمی نگاه می شد و تحسین برانگیز یود .. ممنونم رفیق ..
این نوشته ات هم که در واقع مایه ی تأسفی همیشگی و متن قبلیت هم توصیفی زیبا بود که پسندیدم .. سپاس رفیق ...
شوخی میکنی ؟
شکر خدا دانشگاه ما ازین خبرا نبود. هر از گاهی یه زمزمه ای میکردند که در نطفه خفه میشد!!
درباره ی اتفاق درونی باهات موافقم. اما وقتی درونت به شدت خورده به یکنواختی بد نیست کائنات یک حالی بهت بده! بالاخره اونم یک بخشی از جریان زندگیه دیکه!
چی بگم؟
دیگه عادت کردیم!
ای وای !
یونگ چی نیست! در واقع یونگ کیه سوال بهتری بود!
یونگ یه فیلسوف و روانشناس بزرگ هست. بعد از فروید جز روانشناسان بزرگی که به ضمیر ناخوداگاه توجه زیادی کرد.